آموزش و پرورش حق یا امتیاز؟

 امروز اول مهرماه بنا به سنت دیرینه مدارس و آموزشگاهها باز می شود.
نهاد مدرسه در جریان فراشد آموزش ویادگیری به عنوان ابزاری است که می تواند به روند عدالت اجتماعی وتوسعه اقتصادی کمک کند.
قانون اساسی برخورداری از آموزش رایگان را به عنوان حق برای شهروندان به رسمیت شناخته است.
مگر نه اینکه خود آموزش و پرورش اصولا وسیله ای برای برابر سازی در نظر گرفته می شود ؟ آیا جز این است که آموزش و پرورش همگانی  با آموختن مهارت ها به افراد جوان و توانا به منظور کشف استعدادها و توانا ساختن آنها به یافتن جایگاه ارزشمندی در جامعه،می تواند به کاهش نابرابری های اجتماعی و بی عدالتی در کسب موقعیت اجتماعی وشغلی  کمک نماید؟
یک نظام آموزشی خوب و مطلوب باید برای کسانی که قصد یادگیری دارند ، فرصت مناسب { و برابر} را فراهم آورده ودر تمام مراحل آموزش منابع آموزشی را یکسان در اختیار آنان قرار دهد .
حال با توجه به وجود داشتن مدارس گوناگون مانند مدارس غیر انتفاعی ، نمونه مردمی ،و .. سؤالی که پیش می آید این است که در حال حاضر آیا این حق به عنوان امتیازی ویژه برای طبقات خاصی در نیامده ؟
آیا با وجود تبعیض در مکان های آموزشی ، معنای از بین بردن زمینه های جرم زدایی در جامعه کم رنگ و بی اثر نخواهد بود؟
در شرایط کنونی چنین به نظر میرسد که در مدارس غیر انتفاعی افرادی تنها هزینه های بیشتری می پردازند تا فرزندان شان را از طبقه ای ( فرودست و محروم از امکانات ویژه ) جدا کنند و گرنه محتوای آموزش فرقی دارد.
امیدوارم مبحث فوق که تنها از سر دلسوزی بیان گردیده مبنایی برای تحقیق بیشتر توسط اساتید و دانشجویان تربیتی کشور باشد .تا به این سؤال پاسخ گویند که :

بطور کلی آیا در شرایط کنونی تعلیم و تربیت حق است یا امتیاز ؟ ویا حقی است که به صورت امتیاز در آمده ؟